ငယ္ငယ္တုန္းက သမဆိုင္

အဖြားက သူတုိ႕ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြေျပာျပရင္သိပ္သေဘာက်တယ္။ အခု ကိုယ့္အလွည့္ေပါ့။ ေျပာရရင္ က်မတို႕ငယ္ငယ္ကသိပ္ဆင္းရဲတယ္။ က်မတုိ႕ဆိုေတာ့ ဘယ္သူေတြပါေသးလည္းေပါ့။ က်မနဲ႕ေခတ္ျပိဳင္အမ်ားစုကိုဆိုလိုတာပါ။ သမဆိုင္ကဆန္ကိုသာအားထားစားၾကရတယ္။ ငစိန္ဆန္ တစ္ျပည္ ၁က်ပ္ ၉၅ ျပား၊ ဧည့္မထက တစ္ျပည္ ၂က်ပ္၁၀ျပားထင္ပါရဲ႕။ ငစိန္ကနီျပီးၾကမ္းတယ္၊ ဧည့္မထကေတာ့ ငစိန္ေလာက္မဆိုးဘူး။ ကေလး လူၾကီး က်ား မ အလုိက္ ဆန္ကိုယ္တာရတယ္။ က်မတုိ႕အိမ္က လူမ်ားေတာ့ တစ္လကို ၄၉ ျပည္လား ၅၉ ျပည္လားရတယ္။ တစ္ခါတေလပိုတယ္။ ပိုရင္ေရာင္းစားလုိ႕ရတယ္။ သမဆိုင္မွာ အျမတ္ေပးျပီးေကာက္တဲ့အေဒၚၾကီးေတြရွိတယ္။ ေရနံဆီလည္းရတယ္။ အဲဒီတုန္းကဆင္းရဲတယ္ဆိုေပမယ့္ အိမ္မွာ ၾကမ္းတုိက္ရင္ ေရနံဆီနဲ႕တုိက္ႏုိင္တယ္။ ထမင္းဟင္းခ်က္ရင္လည္း ေရနံဆီမီးဖုိနဲ႕ခ်က္တာ။ အခုေခတ္ကေလးေတြေရနံဆီျမင္ဘူးမယ္မထင္ဘူး။ ဆီလည္းသမဆုိင္ကဘဲ။ ဆပ္ျပာလည္းေပးတယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေရႊ၀ါေပ့ါ။ သေျပညိဳဆိုတဲ့ မဲမဲၾကီးေတြလည္းရတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ သရက္ထည္လံုခ်ည္ေလးေတြမဲေဖာက္ေပးတတ္တယ္။ အမ်ိဳးသား၀တ္ပုဆိုးကြက္ၾကမ္းေတြလည္းမဲေဖာက္ေပးေလ့ရွိတယ္။ သမဆိုင္က  ထမီေလးေတြ ပုဆိုးေလးေတြမဲေဖာက္ေပးတဲ့ေနဆို မဲေပါက္သူအိမ္ကို သြားျပီး အဆင္ေလးေတြကိုၾကည့္ၾကတယ္။ တစ္ခါဆိုေဘးအိမ္က ဦးေလးၾကီးက ပုဆိုးအနီေရာင္ကြက္ၾကမ္းၾကီးတစ္ထည္မဲေပါက္လာတာကို က်မတုိ႕အိမ္ကိုလာျပတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ က်မေစ်းသြားေတာ့ (အဲဒီအခ်ိန္မွာက်မက အေတာ္ငယ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းနဲ႕အိမ္ကနီးေတာ့ လိုတာေလးေတြေျပး၀ယ္ေပးရတာေပါ့။) ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္က က်မကို သူ႕လက္ေလးကမ္းေပးတယ္။ က်မက ပုပုေလးဆိုေတာ့ ဦးေလးၾကီးရဲ႕ပုဆိုးကိုဘဲအရင္ျမင္ေတာေပါ့။ ပုဆိုးက မေန႕ကေဘးအိမ္က ဦးေလးၾကီးမဲေပါက္လာတဲ့ပုဆိုးဘဲ။ ဒါနဲ႕က်မက မ်က္ႏွာကိုေတာင္ေမာ့မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေဘးအိမ္က ဦးေလးၾကီးအမွတ္နဲ႕ သူ႕လက္ေလးကိုျပန္ဆြဲျပီးလုိက္လာတာ။ ေစ်းတန္းေလးထဲမွာပါဘဲ။ ခဏေန က်မေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဘးအိမ္ကဦေလးၾကီးမွမဟုတ္ပါဘဲ။ က်မတို႕ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဘာယာေၾကာ္လွည့္ေရာင္းတဲ့ ကုလားဦးေလးၾကီးျဖစ္ေနတာကိုး။ (ကုလားလုိ႕မေျပာရင္ ဘယ္လုိေျပာရမွန္းမသိလုိ႕ ကုလားလုိ႕ဘဲသံုးလုိက္ပါတယ္။) သူကလည္းရိုးသားတဲ့သူပါ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာလာေရာင္းေနတာလည္းၾကာပါျပီ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွလည္းမရွိဘဲ ကေလးခ်စ္တတ္ေတာ့က်မကို လမ္းသြားရင္းလက္ဆြဲေခၚလာတဲ့သေဘာပါ။ က်မကေတာ့ ေဘးအိမ္က ဦးေလးၾကီးထင္ရာကေန ဘယာေၾကာ္ကုလားၾကီးျဖစ္ေနေတာ့ လက္ကိုျဖဳတ္ျပီးေျပးေတာ့တာေပါ့။ (သမဆိုင္က ဒီလို ဆင္တူပုဆိုးေတြမဲေဖာက္ေပးထားတာကိုး။)